Inter opus monitusque genae maduere seniles et patriae tremuere manus. Dedit oscula nato non iterum repetenda suo pennisque levatus ante volat comitique timet
Tussen het werk en de waarschuwingen van de oude wangen waren nat, en de handen van de vader beefde. Hij kuste zijn zoon op zijn vleugels, hij vloog op vooruit vreest voor zijn metgezel nooit herhaald,