Initium mihi operis Servius Galba i

Initium mihi operis Servius Galba iterum Titus Vinius consules erunt. nam post conditam urbem octingentos et viginti prioris aevi annos multi auctores rettulerunt, dum res populi Romani memorabantur pari eloquentia ac libertate: postquam bellatum apud Actium atque omnem potentiam ad unum conferri pacis interfuit, magna illa ingenia cessere; simul veritas pluribus modis infracta, primum inscitia rei publicae ut alienae, mox libidine adsentandi aut rursus odio adversus dominantis: ita neutris cura posteritatis inter infensos vel obnoxios. sed ambitionem scriptoris facile averseris, obtrectatio et livor pronis auribus accipiuntur; quippe adulationi foedum crimen servitutis, malignitati falsa species libertatis inest. mihi Galba Otho Vitellius nec beneficio nec iniuria cogniti. dignitatem nostram a Vespasiano inchoatam, a Tito auctam, a Domitiano longius provectam non abnuerim: sed incorruptam fidem professis neque amore quisquam et sine odio dicendus est. quod si vita suppeditet, principatum divi Nervae et imperium Traiani, uberiorem securioremque materiam, senectuti seposui, rara temporum felicitate ubi sentire quae velis et quae sentias dicere licet.

Resultaten (Nederlands) 1:

Het begin van mijn werk met de tijd toen Servius Galba was consul voor de tweede keer Vinius. Voor de eerdere periode van acht honderd en twintig jaren na de stichting van de stad, hebben veel auteurs behandeld, en terwijl het omgaan met het Romeinse volk, schreven ze met gelijke welsprekendheid en vrijheid: Na het conflict bij Actium, en om vrede, alle bevoegdheid moet één man, deze grote intellect overleed zijn; op hetzelfde moment van de waarheid is in veel opzichten, voor het eerst, door onwetendheid van de republiek, niet relevant waren, of hun hartstochtelijke wens om de andere kant, de haat van hun meesters te vleien, dus tussen de vijandschap van een en de slaafsheid noch had enig respect voor het nageslacht. maar de ambitie van een writer's vleierij, een gewillig oor voor afleiding en ondanks; omdat vleierij impliceert de schandelijke toerekening van slaafsheid, terwijl malignity draagt ​​de valse schijn van eerlijkheid. Galba, Otho, Vitellius, hetzij van uitkeringen of van verwondingen aan mij. waardigheid werd begonnen door Vespasianus, aangevuld met Titus, nog verder gevorderd door Domitianus niet ontkennen, maar degenen die onschendbaar genegenheid of met haat belijden. dat als het leven lang genoeg, een regering van de Goddelijke Nerva en Trajanus, de kwestie opnieuw vruchtbaar en mijn oude dag, en zeer weinig geluk van tijden, toen we mogen denken wat we alsjeblieft, en wat we denken.