Iam vero si usitata et parvulis con

Iam vero si usitata et parvulis congruantia saepe repetere fastidimus: congruamus eis per fraterum, paternum, maternumque amorem, et copulatis cordi eorum etiam nobis nova videbuntur. Tantum enim valet animi compatinetis affectus, ut cum illi afficiuntur nobis loquentibus, et nos in illis discentibus, habitemus in invicem; atque ita et illi quae audiunt quasi loquantur in nobis, et nos in discamus quadom modo quae docemus. Nonne accidere hoc solet, cum loca quaedam ampla et pulchra, vel urbuim vel agrorum, quae iam nos saepe videndo sine aliqua voluptate praeteribamus, ostendimus eis qui antea numquam viderant, ut nostra delectatio in eorum novitatis delectatione renovetur? Et tanto magis, quanto sunt amiciores: quaia per amoris vinculum in quantum in illis sumus, in tantum et nobis nova fiunt quae vetera fuerunt

Resultaten (Nederlands) 1:

Bovendien moet hij herhaalt de gebruikelijke en vaak congruantia de kleintjes grondig veracht: in harmonie met hen, door een broer, een vader, de liefde van een moeder, en naar veld, zelfs naar het hart van hen, zullen zij nieuwe lijken ons. Zo groot is de kracht van de geest compatinetis gezindheid, zodat wanneer ze worden beïnvloed door ons, praten met hem, en zij waren het leren, we zijn in hen, zal hij wonen in een andere; spreek niet meer in wat ze horen, als het ware, en dus aan ons, en hem, en ons, op een bepaalde manier, laat ons weten wat we leren. Was het niet met deze, meestal, met een plaats in de ruime en mooi, of urbus een van de velden, die we al voorbij zonder enig gevoel van plezier, simpelweg omdat we nog nooit eerder hebben gezien, die in hun nieuwe ervaring van plezier is het plezier van onze eigen om te worden verlengd? En dat zoveel te meer, naarmate ze worden gecharmeerd door de band van liefde in zo veel als het aantal van die schilderachtige, in die mate, en nieuw voor ons geworden waren die van de oude