] Quod erat optandum maxime, iudice

] Quod erat optandum maxime, iudices, et quod unum ad invidiam vestri ordinis infamiamque iudiciorum sedandam maxime pertinebat, id non humano consilio, sed prope divinitus datum atque oblatum vobis summo rei publicae tempore videtur. Inveteravit enim iam opinio perniciosa rei publicae, vobisque periculosa, quae non modo apud populum Romanum, sed etiam apud exteras nationes, omnium sermone percrebruit: his iudiciis quae nunc sunt, pecuniosum hominem, quamvis sit nocens, neminem posse damnari. Nunc, in ipso discrimine ordinis iudiciorumque vestrorum, cum sint parati qui contionibus et legibus hanc invidiam senatus inflammare conentur, [reus] in iudicium adductus est [C. Verres], homo vita atque factis omnium iam opinione damnatus, pecuniae magnitudine sua spe et praedicatione absolutus. Huic ego causae, iudices, cum summa voluntate et expectatione populi Romani, actor accessi, non ut augerem invidiam ordinis, sed ut infamiae communi succurrerem. Adduxi enim hominem in quo reconciliare existimationem iudiciorum amissam, redire in gratiam cum populo Romano, satis facere exteris nationibus, possetis; depeculatorem aerari, vexatorem Asiae atque Pamphyliae, praedonem iuris urbani, labem atque perniciem provinciae Siciliae. De quo si vos vere ac religiose iudicaveritis, auctoritas ea, quae in vobis remanere debet, haerebit; sin istius ingentes divitiae iudiciorum religionem veritatemque perfregerint, ego hoc tam adsequar, ut iudicium potius rei publicae, quam aut reus iudicibus, aut accusator reo, defuisse videatur.

[2] Equidem, ut de me confitear, iudices, cum multae mihi a C. Verre insidiae terra marique factae sint, quas partim mea diligentia devitarim, partim amicorum studio officioque repulerim; numquam tamen neque tantum periculum mihi adire visus sum, neque tanto opere pertimui, ut nunc in ipso iudicio. Neque tantum me exspectatio accusationis meae, concursusque tantae multitudinis (quibus ego rebus vehementissime perturbor) commovet, quantum istius insidiae nefariae, quas uno tempore mihi, vobis, M'. Glabrioni, populo Romano, sociis, exteris nationibus, ordini, nomini denique senatorio, facere conatur: qui ita dictitat, eis esse metuendum, qui quod ipsis solis satis esset surripuissent; se tantum eripuisse, ut id multis satis esse possit; nihil esse tam sanctum quod non violari, nihil tam munitum quod non expugnari pecunia possit. Quod si quam audax est ad conandum, tam esset obscurus in agendo, fortasse aliqua in re nos aliquando fefellisset. Verum hoc adhuc percommode cadit, quod cum incredibili eius audacia singularis stultitia coniuncta est. Nam, ut apertus in corripiendis pecuniis fuit, sic in spe corrumpendi iudici, perspicua sua consilia conatusque omnibus fecit. Semel, ait, se in vita pertimuisse, tum cum primum a me reus factus sit; quod, cum e provincia recens esset, invidiaque et infamia non recenti, sed vetere ac diuturna flagraret, tum, ad iudicium corrumpendum, tempus alienum offenderet. Itaque, cum ego diem in Siciliam inquirendi perexiguam postulavissem, invenit iste, qui sibi in Achaiam biduo breviorem diem potularet, � non ut is idem conficeret diligentia et industria sua quod ego meo labore et vigiliis consecutus sum, etenim ille Achaicus inquisitor ne Brundisium quidem pervenit; ego Siciliam totam quinquaginta diebus sic obii, ut omnium populorum privatorumque literas iniuriasque cognoscerem; ut perspicuum cuivis esse posset, hominem ab isto quaesitum esse, non qui reum suum adduceret, sed qui meum tempus obsideret.

[3] Nunc homo audacissimus atque amentissimus hoc cogitat. Intellegit me ita paratum atque instructum in iudicium venire, ut non modo in auribus vestris, sed in oculis omnium, sua furta atque flagitia defixurus sim. Videt senatores multos esse testis audaciae suae; videt multos equites Romanos frequentis praeterea civis atque socios, quibus ipse insignis iniurias fecerit. Videt etiam tot tam gravis ab amicissimis civitatibus legationes, cum publicis auctoritatibus convenisse. Quae cum ita sint, usque eo de omnibus bonis male existimat, usque eo senatoria iudicia perdita profligataque esse arbitratur, ut hoc palam dictitet, non sine causa se cupidum pecuniae fuisse, quoniam in pecunia tantum praesidium experiatur esse: sese (id quod difficillimum fuerit) tempus ipsum emisse iudici sui, quo cetera facilius emere postea posset; ut, quoniam criminum vim subterfugere nullo modo poterat, procellam temporis devitaret. Quod si non modo in causa, verum in aliquo honesto praesidio, aut in alicuius eloquentia aut gratia, spem aliquam conlocasset, profecto non haec omnia conligeret atque aucuparetur; non usque eo despiceret contemneretque ordinem senatorium, ut arbitratu eius deligeretur ex senatu, qui reus fieret; qui, dum hic quae opus essent compararet, causam interea ante eum diceret. Quibus ego rebus quid iste speret et quo animum intendat, facile perspicio. Quam ob rem vero se confidat aliquid perficere posse, hoc praetore, et hoc consilio, intellegere non possum. Unum illud intellego (quod populus Romanus in reiectione iudicum iudicavit), ea spe istum fuisse praeditum ut omnem rationem salutis in pecunia constitueret; hoc erepto praesidio, ut nullam sibi rem adiumento fore arbitraretur.

[4] Etenim quod est ingenium tantum, quae tanta facultas dicendi aut copia, quae istius vitam, tot vitiis flagitiisque convictam, iampridem omnium voluntate iudicioque damnatam, aliqua ex parte possit defendere? Cuius ut adulescentiae maculas ignominiasque praeteream, quaestura [primus gradus honoris] quid aliud habet in se, nisi [Cn. Carbonem spoliatum] a quaestore suo pecunia publica nudatum et proditum consulem? desertum exercitum? relictam proviciam? sortis necessitudinem religionemque violatam? Cuius legatio exitium fuit Asiae totius et Pamphyliae: quibus in provinciis multas domos, plurimas urbis, omnia fana depopulatus est, tum cum [in Cn. Dolabellam] suum scelus illud pristinum renovavit et instauravit quaestorium; cum eum, cui et legatus et pro quaestore fuisset, et in invidiam suis maleficiis adduxit, et in ipsis periculis non solum deseruit, sed etiam oppugnavit ac prodidit. Cuius praetura urbana aedium sacrarum fuit publicorumque operum depopulatio; simul in iure dicundo, bonorum possessionumque, contra omnium instituta, addictio et condonatio.

Iam vero omnium vitiorum suorum plurima et maxima constituit monumenta et indicia in provincia Sicilia; quam iste per triennium ita vexavit ac perdidit ut ea restitui in antiquum statum nullo modo possit; vix autem per multos annos, innocentisque praetores, aliqua ex parte recreari aliquando posse videatur. Hoc praetore, Siculi neque suas leges, neque nostra senatus consulta, neque communia iura tenuerunt. Tantum quisque habet in Sicilia, quantum hominis avarissimi et libidinosissimi aut imprudentiam subterfugit, aut satietati superfuit.

[5] Nulla res per triennium, nisi ad nutum istius, iudicata est: nulla res cuiusquam tam patria atque avita fuit, quae non ab eo, imperio istius, abiudicaretur. Innumerabiles pecuniae ex aratorum bonis novo nefarioque instituto coactae; socii fidelissimi in hostium numero existimati; cives Romani servilem in modum cruciati et necati; homines nocentissimi propter pecunias iudicio liberati; honestissimi atque integerrimi, absentes rei facti, indicta causa damnati et eiecti; portus munitissimi, maximae tutissimaeque urbes piratis praedonibusque patefactae; nautae militesque Siculorum, socii nostri atque amici, fame necati; classes optimae atque opportunissimae, cum magna ignominia populi Romani, amissae et perditae. Idem iste praetor monumenta antiquissima, partim regum locupletissimorum, quae illi ornamento urbibus esse voluerunt, partim etiam nostrorum imperatorum, quae victores civitatibus Siculis aut dederunt aut reddiderunt, spoliavit, nudavitque omnia. Neque hoc solum in statuis ornamentisque publicis fecit; sed etiam delubra omnia, sanctissimis religionibus consecrata, depeculatus est. Deum denique nullum Siculis, qui ei paulo magis adfabre atque antiquo artificio factus videretur, reliquit. In stupris vero et flagitiis, nefarias eius libidines commemorare pudore deterreor; simul illorum calamitatem commemorando augere nolo, quibus liberos coniugesque suas integras ab istius petulantia conservare non licitum est.

At enim haec ita commissa sunt ab isto, ut non cognita sint ab hominibus? Hominem arbitror esse neminem qui nomen istius audierit, quin facta quoque eius nefaria commemorare possit; ut mihi magis timendum sit, ne multa crimina praetermittere, quam ne qua in istum fingere, existimer. Neque enim mihi videtur haec multitudo, quae ad audiendum convenit, cognoscere ex me causam voluisse, sed ea, quae scit, mecum recognoscere.

[6] Quae cum ita sint, iste homo amens ac perditus alia mecum ratione pugnat. Non id agit, ut alicuius eloquentiam mihi opponat; non gratia, non auctoritate cuiusquam, non potentia nititur. Simulat his se rebus confidere, sed video quid agat (neque enim agit ocultissime); proponit inania mihi nobilitatis, hoc est, hominum adrogantium, nomina; qui non tam me impediunt quod nobiles sunt, quam adiuvant quod noti sunt. Simulat se eorum praesidio confidere, cum interea aliud quiddam iam diu machinetur.

Quam spem nunc habeat in manibus, et quid moliatur, breviter iam, iudices, vobis exponam: sed prius, ut ab initio res ab eo constituta sit, quaeso, cognoscite. Ut primum e provincia rediit, redemptio est huius iudici facta grandi pecunia. Mansit in condicione atque pacto usque ad eum finem, dum iudices reiecti sunt. Postea quam reiectio iudicum facta est � quod et in sortitione istius spem fortuna populi Romani, et in reiciendis iudicibus mea diligentia, istorum impudentiam vicerat � renuntiata est tota condicio. Praeclare se res habebat. Libelli nominum vestrorum, consilique huius, in manibus erant omnium. Nulla nota, nullus color, nullae sordes videbantur his sententiis adlini posse: cum iste repente, ex alacri atque laeto, sic erat humilis atque demissus, ut non modo p

Resultaten (Nederlands) 1:

] De reden waarom het gewenst was, O rechters, en dat hij behoorde tot de andere op de meest kalme de afgunst van je rang en word berucht als de rechtbanken, niet door een menselijk vernuft, maar bijna door God gegeven om u een belangrijkste tijd van de republiek lijkt te zijn. Voor een advies is inmiddels opgericht, verderfelijke van de republiek, en op u is gevaarlijk, dat is niet alleen in Rome, maar onder vreemde naties ook, de gemeenschappelijke gesprek van de rechtbanken zoals ze nu bestaan, zijn geen rijke man, hoe schuldig hij kan zijn, kan mogelijk worden veroordeeld. Nu in deze tijd van gevaar voor uw bestelling en uw rechtbanken, wanneer de mensen bereid zijn om te proberen door toespraken, en de wetten, om de bestaande impopulariteit van de senaat te verhogen, [verdachte] wordt voor de rechter [C. gebracht Verres], een man veroordeeld, naar het oordeel van al zijn leven en handelen, en geld, de grootte van zijn eigen hoop en grootspraak. Ik was de oorzaak, O rechters, met de grootste goede wensen en verwachtingen van het Romeinse volk ging naar hem toe, niet om de impopulariteit van de senaat te verhogen, maar om dat de in diskrediet die ik deel met het. Naar het oordeel van de gerechtshoven te verzoenen, het verlies van de man in die u hier hebben gebracht, om terug te keren in de gunst met het Romeinse volk, genoeg om vreemde naties maken, in staat zijn; de oplichter van publieke middelen, de kleine tiran van Azië en Pamfylië, de overvaller die de stad, de schande en ondergang van de provincie Sicilië beroofd. En als je naar een beslissing, die autoriteit die moet blijven in je vastklampen aan; maar als die man enorme rijkdom ten minste zal breken Ik zal dit te bereiken, om het vonnis te beoordelen in plaats van in het object republiek, dan een crimineel aan de rechters, of een aanklager naar de verdachte, crimineel. [2] Wat mij betreft, dat van mij bekennen tot U, o rechters, als Ik heb veel een C. verres, Er is verraad, over land en zee werden gecreëerd, waarvan sommige hij vermeden door mijn eigen waakzaamheid en de ijver en de vriendelijkheid van zijn vrienden gedeeltelijk afgewezen; maar ik leek nooit zo veel gevaar, en ik was nog nooit in zo'n werk, vrees, zoals ik nu in deze zeer oordeel. Noch de verwachting van mij, van mijn betoog, deze hal van een groot volk, (hoewel inderdaad ik ben zeer opgewonden door de omstandigheden), zo veel van zijn verraad, criminele organisaties, die op hetzelfde moment voor mij, voor u, 1000 '. Glabrioni, het Romeinse volk, in samenwerking met buitenlandse naties, de bestelling, en in het kort, de naam van de senaat, die probeert te doen: degenen die zo waren constant te zeggen, maar dat ze moeten worden gevreesd, die om de zon te ontvangen, het zou worden gestolen; omwille alleen konden ze ontsnappen, zodat het voldoende om vele kan zijn; dat er niets is zo heilig, dat niet is beschadigd of zo sterk versterkt dat het niet kan worden genomen met geld. Maar als hij is gedurfd in een poging, waren geheim in als goed, misschien in sommige ontsnapt onze aandacht. Maar het gebeurt zeer gelukkig dat zijn ongelooflijke moed is er het gezelschap van een meest weergaloze dwaasheid. Want zoals hij onverholen het plegen van overvallen zijn geld was, dus in zijn hoop op beschadiging van de rechters, zijn bedoelingen en inspanningen zichtbaar voor iedereen. Hij zegt dat hij in zijn leven heeft hij voelde angst: op het moment dat voor de eerste keer van mij, hij is belast; dat, aangezien hij van zijn provincie, met impopulariteit en schande, niet modern, maar oude en langdurige, evenals aan de corruptie van de tijd was pech aan hen ergeren. En ja, wanneer ik op Sicilië had geëist zeer korte mijn vragen, vond hij deze man, die twee dagen was geweest, een kortere dag potularet Achaia, hetzelfde is niet dat hij door zijn eigen inspanningen die ik heb gemaakt van de veiligheid, en het gebrek aan slaap, en kreeg ik met mijn eigen arbeid, voor natuurlijk Achaicus arriveerde inderdaad op Brundisium niet inquisitor ; Ik ben vijftig dagen dus reisde over de hele van Sicilië, zoals particulieren, van alle volkeren; zodat het duidelijk is voor een ieder, dat hij was op zoek naar een man niet degene die brengen de verdachte voor de rechter, maar die zijn om de tijd in beslag nemen. [3] Nu de meest gedurfde en meest zinloze man denkt dit. Is zich ervan bewust dat ik voor de rechter gekomen ben zo grondig voorbereid en bewapend, dus niet alleen in je oren, maar in de ogen van alle dingen, zijn diefstallen en misdrijven. Een getuige van zijn vermetelheid zijn, ziet hij dat veel senatoren; Daarnaast zijn veel burgers, en ziet dat vele Romeinse ridders zijn zijn metgezellen, aan wie hij onmiskenbare verwondingen heeft gedaan. Hij ziet ook dat al die collega's uit de steden werden gezonden, met de overheid van hun staten. Dit het geval is, denkt nog steeds dat hij zo ziek van alle deugdzame mensen, voor zover de beslissingen van de senatoren te corrupt en losbandige, zodat deze gewoonte openlijk trots, het is niet zonder reden dat hij was hebberig van het geld, voor een dergelijke bescherming in geld en dat hij (wat was het moeilijkste van alles) kocht het tijdstip van zijn proces, waarbij alle andere gemakkelijker in staat zijn om te kopen; en aangezien zij konden op geen enkele manier om de kracht van de beschuldigingen, de storm van tijd ontwijken, vermijden het meest. Als ze dat niet alleen in zijn zaak, maar in ieder eervolle defensie, of in de welsprekendheid of de invloed van iemand, dan zou hij al deze dingen, het verzamelen en het vangen van niet; hij zou niet minachten en verachten de volgorde van de senatoren, zoals aan te schaffen om te worden geselecteerd uit de senaat worden gemaakt; die, als ze hier waren, dat de voorbereiding van het werk van de Heer, de oorzaak op hetzelfde moment voor hem, zei hij. En ik hoop dat wat die man deed, en de dingen waar hij is te geven zijn gemakkelijk door gezien. Om deze reden, hebben het vertrouwen in staat zijn om de huidige praetor voltooien en met deze bedoeling, kan ik het begrijpen. Er is een ding weet ik, (dat het Romeinse volk in de afwijzing van de rechters), de methode van het heil, dat zijn hoop waren van die aard zijn geld; het verlies van deze bescherming, zodat hij kon helpen zou zijn om een ding dat was op het spel te kopen. [4] In feite, dat genie is er dus, wat gaat het worden in elke overvloed, die om het leven, een veroordeling van vele ondeugden en misdaden te verdedigen, en lang geleden veroordeeld door de neigingen, moet iemand? Vlekken en schande van zijn jeugd, maar de quaestorship [de eerste graad van eer], wat anders is het heeft op zich, maar de [GN. Carbo werd beroofd] door zijn quaestor van het publiek geld en verraden door de consul? woestijn leger? DE PROVINCIE over? de relatie tussen religie waren geschonden lot? De Lieutenancy was de ondergang van alle Azië en Pamphylia, waarbij provincies huizen, heel veel van de stad hebben gehad, is het vernietigen van de al de huizen, op het moment dat [in Cn. Dolabella], is een nieuw en hersteld van de quaestor van die staat van zijn eigen schuld; met hem, aan wie zelfs de stafofficier, en zou zijn als quaestor, en in zijn misdaden, bracht de afgunst van hun eigen, en verlaten in het midden van het gevaar, niet alleen, maar ook, en hij belegerde deze waarheid. De vernietiging van de heilige tempels en de openbare werken, en wiens enige praetor; op hetzelfde moment, bij het ​​beheer van onroerend goed, in tegenstelling tot alle regels en precedenten. En als de gevestigde grote en talrijke monumenten en bewijzen van al zijn ondeugden in de provincie van Sicilië, die hij gedurende drie jaar, zodat lastiggevallen en verpest dat het niet kan worden hersteld in zijn oude staat; nauwelijks, maar voor vele jaren, van deugdzame praetors, tot op zekere hoogte, worden vernieuwd op elk gewenst moment te kunnen zien. Deze man werd praetor de Sicilianen genoot niet hun eigen wetten, noch van ons senaat, noch de gemeenschappelijke rechten van elke natie. . Ieder in Sicilië, de hebzuchtige en losbandige man, of tot dusver ontgaan of genegeerd door de verzadiging [5] Er is geen ding, door de ruimte van drie jaar, behalve volgens zijn wil en welbehagen, toen werd besloten: Er is niets aan een man van zijn vader en grootvader, maar dat is niet van hem, de regering van dit beroofd. Talloze nieuwe geld van kwekers gedwongen snode doel; van het aantal gelovigen van de geallieerden; Romeinse burgers werden gemarteld en ter dood gebracht; het oordeel van de meeste rechtopstaande omwille van het geld zijn bevrijd; en eerbare mannen, wordt vervolgd terwijl afwezig, veroordeelden ze zonder gehoord en dus werden uitgesloten; de meest versterkte havens, de grootste en sterkste steden, legde open voor piraten en rovers; de matrozen en soldaten van de Sicilianen, onze eigen bondgenoten en vrienden, stierf van de honger; de beste gebouwd vloten, tot grote schande van het Romeinse volk waren verloren en vernietigd. Deze zelfde man, terwijl praetor, oude monumenten, een aantal van de koningen van de rijkste van hen, die zij hebben gekozen om versieringen voor de stad, en gedeeltelijk ook, die als overwinnaars ze ofwel gaven of hersteld van de Siciliaanse stad, gestript, ontdaan van alle dingen. Deed dit niet alleen in de openbare standbeelden en ornamenten; maar ook alle tempels, de meest heilige religies ingewijd in de diepste. Geen short, een god van de Sicilianen, die werd gemaakt om hem, hij leek een beetje meer vakkundig, en de Ouden, die hij verliet. In verkrachtingen en andere misdaden van zijn snode losbandigheid als de schande van zulke gruweldaden; op hetzelfde moment wil ik niet aan de nood van de mensen te verhogen, aan wie het geoorloofd is om het behoud van hun kinderen en hun vrouwen niet verontreinigd door zijn baldadige lust. Maar het zal worden dat deze dingen werden gedaan door hem in deze plaats, zodat er geen berucht om alle mannen? Ik denk dat er geen persoon die zijn naam heeft gehoord, maar het kan ook betrekking hebben slechte daden van zijn; dat ik zou eerder bang voor veel van zijn misdaden te zijn, dan eventuele kosten verzinnen. En inderdaad, ik denk niet dat deze menigte die is verzameld om de zaak te luisteren om te leren van mij, maar om wat hij weet, en je zult herkennen. [6] dit het geval is, de aard van deze man was boos en de wanhopige over anderen die ik maak oorlog. Hij is niet de bedoeling zich te verzetten tegen de welsprekendheid van iemand voor mij; niet door de genade, en niet door de autoriteit van iemand, zal ik niet rekenen op. Hij beweert dat hij vertrouwt deze dingen, maar ik zie wat hij doet (want er is echt gericht op); Hij stelt voor me leeg titels van de adel, dat wil zeggen, de namen van arrogante mannen; me niet zo veel, dat interfereert met de nobele, zoals mij helpen door ons bekend worden gemaakt. Hij beweert dat hij in de tussentijd geweest beramen iets anders dit voor een lange tijd. Heeft Welke hoop dat hij nu heeft, en wat hij tracht te doen, zal ik nu kort, O rechters, ik zal u uitleggen, maar eerst, in de volgorde van het begin, werd georganiseerd door hem, ik smeek je, luister naar. Zodra hij terug uit de provincie, zich te ontdoen van deze aan de rechter, bij een hoge kosten. En ze bleven in een situatie en dit object, tot het einde, de benoeming van de rechters. Na de rechters van die hoop door het feit dat in de loting voor het geluk van het Romeinse volk, en omdat de afwijzing van sommige, mijn ijver had zijn onbeschaamdheid de hele poging werd verlaten verslagen. Hij was een prachtig ding was. Stickers de namen van uw vaders, en de raad, op deze dag, op de handen van de gewone mensen waren. Er is geen geen kleur, geen vuil van zijn stevige bekend en leek te kunnen, wanneer op een plotselinge, uit een vrolijk en blij, dus hij in een lage en depressief, en niet alleen p was