Nunc demum redit animus; et quamqua

Nunc demum redit animus; et quamquam primo statim beatissimi saeculi ortu Nerva Caesar res olim dissociabilis miscuerit, principatum ac libertatem, augeatque cotidie felicitatem temporum Nerva Traianus, nec spem modo ac votum securitas publica, sed ipsius voti fiduciam ac robur adsumpserit, natura tamen infirmitatis humanae tardiora sunt remedia quam mala; et ut corpora nostra lente augescunt, cito extinguuntur, sic ingenia studiaque oppresseris facilius quam revocaveris: subit quippe etiam ipsius inertiae dulcedo, et invisa primo desidia postremo amatur. Quid, si per quindecim annos, grande mortalis aevi spatium, multi fortuitis casibus, promptissimus quisque saevitia principis interciderunt, pauci et, ut ita dixerim, non modo aliorum sed etiam nostri superstites sumus, exemptis e media vita tot annis, quibus iuvenes ad senectutem, senes prope ad ipsos exactae aetatis terminos per silentium venimus? Non tamen pigebit vel incondita ac rudi voce memoriam prioris servitutis ac testimonium praesentium bonorum composuisse. Hic interim liber honori Agricolae soceri mei destinatus, professione pietatis aut laudatus erit aut excusatus.

Resultaten (Nederlands) 1:

Beginnen nu te doen herleven; en toch, zij het in een zeer gelukkige leeftijd Nerva Caesar gemengd dingen eenmaal onverzoenlijke, soevereiniteit en vrijheid, hoewel Nerva Trajanus wordt nu dagelijks het verhogen van de welvaart van de tijd, de openbare veiligheid heeft niet alleen onze hoop en goede wensen, maar deze zeer gelofte om het vertrouwen en de stabiliteit, de aard van de menselijke zwakheid, de remedie dan de kwaal: nog steeds, ; Als onze lichamen groeien maar langzaam, snel, dat moment, dus is het makkelijker om te verpletteren van op de natuurlijke krachten van de aanhechting van doen herleven: komt inch Voor luiheid zelf zoetheid, en luiheid haatte eerst is geliefd. Wat als in die vijftien jaar, een groot deel van het menselijk leven, velen waren slachtoffers, de bekwaamste van de prins, als er een paar, om zo te zeggen, niet alleen van anderen, maar ook van onszelf, overleefd, zijn genomen uit het midden van het leven voor zo vele jaren die de jonge bracht tot op hoge leeftijd, we kwamen bijna tot aan de zeer rand en het einde van de stilte van de oude mannen? Echter niet het jammer dat in onbeschoft en ongekunstelde taal, een herdenking van het verleden dienstbaarheid, en gedragen ons getuigenis om geluk te presenteren. Ondertussen dit boek, bedoeld om eer te doen aan Agricola, mijn schoonvader, uitdrukking van kinderlijke verband worden geprezen, of op zijn minst verontschuldigd.